Lieve stille Willy Doorheen je brief voel ik de liefde tegenover je moeder. Je brief is ervan doordrenkt en dat is mooi: de liefde die jij ondanks je ervaren leed voelt voor je moeder. Daarnaast lees ik een sterke behoefte aan erkenning: de behoefte die liefde ook van haar kant te voelen, en de vraag: heeft zij mij ook graag gezien? Het lijkt alsof je je achteruitgesteld voelt tegenover je broers en zussen, alsof je je steeds de vreemde eend in de bijt hebt gevoeld. Vergeving schenken is een mooie eigenschap. Het vraagt veel maturiteit om dit te kunnen en het geeft aan hoezeer jij bent gegroeid in jouw verwerkingsproces. Je hebt ervoor gekozen om de moederliefde boven de jeugdtrauma's te plaatsen en dat is bewonderenswaardig. Ik geloof dat elke moeder van haar kind houdt, maar dat niet elke moeder het kan tonen. In de therapiewereld spreekt men weleens van een 'moederwond'. Ze heeft een invloed op alle relaties die we nadien opbouwen. Toch heb jij je weg gevonden in het leven en kwam je in het reine met het verleden. Gelijk heb je: er is maar één moment en dat is het nu. Als je het verleden kan integreren in wie je bent, zonder dat je het van je afduwt of verbitterd raakt, dan ben je een hele en een geheelde mens, inclusief die stukken die pijn deden of soms nog doen. Jouw moeder zal haar eigen beweegredenen hebben en gehandeld hebben zoals zij dacht dat het goed was, op dat moment. Elke relatie is een wisselwerking. Misschien heeft zij jouw rebellerend gedrag wel als moeilijk of afwijzend ervaren, en stelde ze zich daardoor anders tegen jou op. Wij interpreteren een gedrag vanuit onze eigen gekleurde bril en maken associaties die niet altijd juist zijn. Het belangrijkste is dat jij nog steeds van je moeder houdt en dat die liefde sterker is dan de menselijke fouten die we maken. Via deze brief heb je haar dat verteld en vergeving geschonken. Ik geloof dat zij jou vanuit licht en liefde nu hetzelfde verteld. Genegen groeten en knap hoe jij bent gegroeid!

Lieve anoniem Uit je bericht klinkt positiviteit: de bereidheid om ondanks slechte dagen of nare gevoelens altijd de andere zijde van de medaille te blijven zien: de (veer)kracht die we als mens bezitten en de hoop dat het morgen een nieuwe dag is, die nieuwe kansen biedt, nieuwe opportuniteiten, een nieuw perspectief. Als anderen je benaderen met een glimlach, ook als je een slechte dag hebt, kan dat inderdaad kracht geven. Zoals de Dalai Lama het zo mooi verwoordt: de glimlach toont 'de religie van de vriendelijkheid'. Een tip: probeer eens te lachen op een slechte dag. Ook al voelt het aanvankelijk wat geforceerd of heb je er geen zin in. Blijf in je kracht staan, en blijf de kracht zoeken als ze er even niet is: niemand is altijd sterk, lieve anoniem. Door te delen wat we voelen, worden we sterker.

Lieve Moesch Wat mooi om te lezen dat jij zo graag geeft. Je bent een warm en gevend persoon. Je haalt energie uit je verbinden met de ander. Het is heel normaal dat je precies daarom steeds vaker eenzaam bent: de momenten waarop we alleen zijn kunnen we ons niet verbinden met de ander, maar slechts met onszelf. Het cliché wil dat liefde begint met eigenliefde: alleen kunnen zijn, jezelf graag zien, als het ware je eigen beste vriend zijn of worden. Los daarvan hoor ik steeds vaker mensen zeggen: 'Ik weet dat liefde begint met eigenliefde, maar ik ben gewoon niet graag alleen.' Je kan jezelf graag zien en het alleen 'goed' hebben, en toch dat knagende gevoel van eenzaamheid ervaren. Het feit dat de klok verder tikt, maakt dat er niet makkelijker op. Ouder worden betekent vaak ook hulpbehoevend worden. Kwaaltjes ontwikkelen. Hulp nodig hebben bij een taak die je voordien zelfstandig kon uitvoeren. Als ik je één goede raad mag geven is het deze: spreek je gevoelens uit. Je bent een warm en sociaal persoon, en er komen genoeg mensen bij jou over de vloer. Je hoeft niet alles alleen te kunnen en te doen! Durf jezelf kwetsbaar op te stellen en kom uit voor je angst. Vraag hulp. Gewoon doen! Je bent daarmee niet zwak, wel integendeel. Hoe kunnen mensen helpen als ze niet weten dat je hulp nodig hebt? Hoe kunnen mensen je vaker bezoeken als ze niet weten dat je last hebt van eenzaamheid? Eenzaamheid is een actueel probleem dat vaak verborgen blijft. Steeds meer mensen wonen ook alleen, denk maar aan eenoudergezinnen of weduwen/ weduwnaars. Een andere tip is: Sluit je aan bij een vereniging die jou interesseert. Je zal er nieuwe mensen ontmoeten en dat kan een ware boost geven.

Lieve Rita Dank voor je ontroerende bekentenis. Het leven kan grillige bochten nemen en ons verrassen wanneer we dat niet verwachten. Jij hebt een ernstige gezondheidscrisis meegemaakt die je leven ondersteboven heeft gezet. Het is heel menselijk en normaal dat je de lijdensvraag stelt: 'Waarom is mij dit overkomen?' Mooi om te lezen dat je de beperking hebt leren aanvaarden zonder er een straf in te zien, en dat de kracht van je geloof en je gebed je tot op vandaag sterkt en maakt tot wie je bent. Dat is niet eenvoudig geweest en dat zal ook niet eenvoudig zijn. De ene dag is de andere niet. Er zullen dagen zijn waarop je jouw beperking makkelijker kan dragen dan andere. Je hebt je veertig jaar lang ingezet voor de gemeenschap vanuit je idealen: naastenliefde, anderen helpen en steunen, geloof beleven en mee verspreiden. Het doet me verdriet te lezen dat je je nu voelt uitgesloten, maar ook dit gevoel is herkenbaar. Immers gaf jij een half leven het beste van jezelf in je vrije tijd, onbezoldigd en puur om God, het goede, te doen. In tijden van crisis kunnen mensen ons verrassen. We krijgen vaak steun uit onverwachte hoek, en mensen waarvan we verwachten die ons steunen laten het soms afweten. Knap dat je de moed hebt om met je nieuwe ik opnieuw in de kerk te verschijnen, andere mensen te ontmoeten, te voelen dat ze je graag zien. Focus op het goede in je leven: de nieuwe kans die je hebt gekregen, de nieuwe mensen die je pad kruisen, het Hogere dat je blijft steunen. Het is barmhartigheid en warmhartigheid. En met een warm hart kunnen we zoveel aan lieve Rita, hoe kwetsbaar we fysiek ook zijn. Jouw leven is nog niet gestopt, het heeft een andere wending gekregen. Maar ik ben er zeker van dat jij ook deze wending zinvol kan maken, zoals je dat nu reeds probeert te doen. Ik wens je heel veel sterkte en moed. PS Weet dat je niet altijd sterk en moedig hoeft te zijn. Soms zijn we als mens nu eenmaal zwak en breekbaar. Durf deze gevoelens uit te spreken en op zo'n momenten verbinding te maken met de ander en met God. Je breekbaarheid tonen is juist heel sterk en je zal zien: je wordt altijd gehoord. Warmhartige groeten Mary

Dag Louise Allereerst: wat knap dat je hebt gekozen om het goede te doen! Veel mensen zouden in jouw plaats het cash geld er uit halen, zeker in deze tijden waarin we een recessie naderen, én jij nog eens alleenstaand bent. Je mag jezelf een pluim geven. 'Wie goed doet, goed ontmoet', wordt weleens gezegd. Ik geloof hier stellig in. Het voelt niet alleen juist en goed om het goede te doen, je wordt er ook voor beloond. Die beloning is natuurlijk geen reden om voor het goede te kiezen, maar wel een aangename bonus. Er is een verhaal dat gaat over twee wolven. De ene wolf heet Kwaad en kent allerlei gevoelens als wrok, afgunst, woede, hebzucht... Deze wolf leeft in ieder mens. De andere wolf heet Goed en staat voor vreugde, hoop, liefde, compassie, vriendelijkheid... Ook deze wolf leeft in elke mens. Welke wolf wint er? Degene die jij het meeste voedt. Blijf het goede voeden, je voelt vanbinnen wat het goede is. Goed voelt licht, juist, waar, warm, liefdevol. En wees maar zeker dat jij iemand heel erg gelukkig hebt gemaakt. Want diegene die zijn portefeuille kwijt was, heeft ervaren dat er heel wat eerlijke mensen zijn. Deze ervaring brengt hoop, naastenliefde, respect voor de vinder. En zo geven we het goede door.

Lieve jij Wat kunnen de tijden veranderen, en gelukkig maar. Waar het doopsel vroeger een vaststaand sacrament was, zijn vele gelovigen vandaag zoekend. Zij beleven hun geloof op een persoonlijke manier en willen zich niet 'vastpinnen' in één geloof. Het echte doopsel zit in ons hart. Het is daar dat we geloven. Daar kan geen enkele formaliteit tegenop. Geloof belijden en 'goed' doen is veel belangrijker dan een papier waarop staat dat je gelovig bent. Want geloven, dat doe je. Met je hart. En ziel.